سلام . راستش از بس که اومدم و بلاگ اسکای بسته بود خسته شده بودم  تا این که قوم و خویش ما خبر راه اندازی مجدد بلاگ اسکای را داد ( خدا خیرش بدهد ) .

قصد دارم که این بار از خودم  و از مشکلی که با آن روبرو هستم   بنویسم تا شاید راهی را پیش رویم بگذارید  .

همه ما آدم ها دارای خصلت ها و نکات  خوب و خدای ناکرده بدی  در شخصیت و روحیه خود هستیم .

من هم داررای ویژگی بسیار بدی در شخصیت خود هستم و آن عصبی مزاج بودن من است  ، عاملی که باعث شده است تا بخاطر  آن دچار مشکلات فراوانی شوم .

من به قول معروف تا تقی به توقی می خوره از خود بیخود و عصبانی می شوم و این عصبانیت را از طریق بالا بردن صدای خود و خدای ناکرده ؟ ابزار می کنم . این عصبانیت تنها برای مدت کوتاهی است ، زمانی که شاید به 2 دقیقه هم نرسد و بعد پشیمانی از کرده خودم که فایده ای هم ندارد .

متاسفانه من نه از آن دسته آدم هائی هستم که از تجربیات خود به نحو احسن استفاده می کنند و نه راه حل هائی که استفاده کرده ام موثر بوده اند .

عصبی مزاج بودن هر سال که می گذرد بیشتر در من تقویت می شود بطوریکه بخاطر آن بارها دل عزیزانم و بیشتر از همه مادرم را شکسته ام ، اما باور کنید که دست خودم نیست و کنترل اعصابم در آن لحظات برایم خیلی سخت است .

من به خوبی از آثار و عوارض  این نکته منفی شخصیتم آگاه هستم ، ضمن اینکه دیگران هم  و از همه بیشتر مادرم من را نصیحت و دعوت به آرامش می کنند ، مادرم هم مثل خودم از این موضوع رنج می  برد و این باعث می شود که فشار روحی وارده بر من چند برابر شود .

من از اینکه عصبی مزاج بودنم در آینده باعث ناکامی و شکستم شود می ترسم ، من از اینکه بخاطر این نکته نتوانم در آینده جایگاه مناسبی در جامعه برای خود  مهیا کنم نگرانم ، من از این که این اخلاق ناشایست باعث از هم پاشیدن زندگی خصوصی ام شود می ترسم .

زود رنج وعصبی مزاج بودن در کنار بی پرده صحبت کردن من باعث شده تا نتوانم رابطه خوبی با همه افراد و با هر شخصیتی برقرار کنم  ، نتیجه این که از جامعه بریده و ترجیح می دهم تنها باشم .

خیلی از رفتار ها جنبه ارثی دارند و عصبی مزاج بودن هم در خانواده من ارثی است و عمو و تا حدودی پدر بزرگم دارای این رفتار ناشایست بوده اند ، شاید این بهانه خوبی برای کم کردن بارتقصیرات من باشد اما من دنبال مقصر نیستم بلگه دنبال پیدا کردن راهی برای برطرف کردن آن هستم .

یکی می گفت آگاهی از عیب خود اولین  و مهمترین قدم در راه اصلاح کردن آن است  ؛ من هم این حرف را قبول دارم اما دومین قدم را بلد نیستم .

یکی از دوستان پیشنهاد مشاوره با یک روانشناس را مطرح کرد ، من با این موضوع مخالفتی ندارم اما می ترسم از اینکه مشکلم از آنچه خودم فکر می کنم پیچیده تر باشد و این باعث شود تا روحیه ام را از دست دهم .

دوست دیگری به من می گفت در هنگام راه رفتن در خیابان آن قدر اخم می کنی که مردم ازت می ترسند و حق هم با او است.

عواملی که در بالا اشاره کردم به همراه یک سری عوامل و مشکلات خصوصی باعث شده تا مشکل من روز به روز شدید تر شود . از شما بلاگی ها می خواهم تا راهی را پیش پای من بگذارید .

یا علی