کینه ٬ خوبه یا بده !!

یکی از معضلات اخلاقی که دیگران رو بیشتر از خودم نگران کرده اینکه ، من مثل خیلی ها نمی توانم در برابر رفتار دیگران بی تفاوت باشم یا اینکه نمی توانم جواب بدی رو با خوبی بدهم چون به نظرم جواب بدی را باید با بدی داد برای جبران آن چیزهائی که در این بین پایمال شده اند . اگر قرار باشه که جواب بدی را با خوبی داد : تکلیف ؛ اعتقادات ، احساسات و ارزشهائی که در این بین مورد تجاوز قرار گرفته اند چه خواهد شد ؟
بخاطر همین گفته ها و کرده های دیگران برایم مهم هستند و براساس آنها نوع رابطه ام را با دیگران تنظیم می کنم . احساس ناراحتی از دیگران و شدت آن ، در هر کسی دارای سیکل متفاوتی است که ممکن است نا خودآگاه شکل گرفته باشد و می تواند از یک دلخوری ساده شروع شود تا کینه به دل گرفتن و متنفر شدن از دیگران .
این طوری ها هم نیست که از هر کسی با هر حرکتی ناراحت و دلخور بشوم یا اینکه خدا ی نکرده  کینه ...... ( بر عکس فکری که دیگران در موردم می کنند ) . همه چیز به این بستگی داره که چقدر احساس خطر کرده باشم ؟ وقتی یکی از احساساتم ، شخصیتم ، عقایدم ، ذهنیتم و یا همگی شون مورد تهدید قرار بگیرند ؛ عکس العمل تندی نشان خواهم داد . مگه شما این طوری نیستید ؟!
 مامان ، خیلی راحت تر نسبت به من از کنار این مسائل می گذره و همه چیز را به خدا واگذار می کنه و این طوری احساس آرامش می کنه . مامان میگه که : آدم نباید از دیگران کینه به دل بگیره و دل ما جای کینه نیست یا اینکه خدای ناکرده نباید دیگران رو نفرین کرد . اما من اینطوری آرام نمی شوم ، تنها راه آرامش من اینه که : به اون موضوع فکر کنم و راهی رو پیدا کنم برای جبران چیزهای از دست داده . این می تواند از : کم محلی و تحویل نگرفتن طرف مقابل و قهر شروع بشه تا آنجائی که احساس کنم تنها راه ؛ به کارگیری زور است ( این مورد را همین چند ماه پیش تجربه کردم البته به صورت نیمه کاره ) .
من میگم اگر قرار باشه که جواب بدی را با خوبی بدهیم ، پس تکلیف خوبی چی میشه ؟ من میگم که اگر قرار باشه که جواب بدی رو با خوبی بدهیم : از کجا معلوم که طرف مقابل دوباره دست به اون کار نزنه ؟! از کجا معلوم که طرف مقابل تو ، بخشش را با مفاهیمی مثل ( بی عرضگی - خریت - پَپه بودن و .... ) خلط نکنه ؟!
سوء تفاهم نشه ؛ من هم به بخشش اعتقاد دارم اما طرف مقابل باید صلاحیت بخشش رو داشته باشه . مثلا : همچنان بر اشتباه خودش اصرار نداشته باشه ! در این بین ، حاضر نشود برای فرار خودش از معرکه ، دیگران را هم دچار مشکل کنه !!
 همین چند ماه پیش کسی رو دیدم که برای فرار از معرکه حاضر شد که از ؛ زنش - اعتقاداتش - دینش - روابط فامیلی و خیلی چیزهای دیگر مایه بگذاره . حالا شما میگوئید که این فرد را باید بخشید یا اینکه جلوش کوتاه اومد ؟! شما می دونید چرا بعضی ها ا( مثل من ) این قدر تنفر خودشون رو سریع و به راحتی بروز می دهند ؟ شاید یک جوابش این باشه که : نباید این را فراموش کرد که تنفر ، عشق و شادی نیست که آدم توی دلش نگه دارد ، باید حتما آن را بروز داد .
اگر خواستید یک کمی نصیحتم کنید !!!!

اقتصادی فکر کردن اینه ؟!

 حتما این ضرب المثل رو شنیدید که ( نقد به از نسیه است ) و عجبا که ما ایرانی ها عاشق این جمله هستیم و تمام سعی خودمون رو می کنیم تا به نحو احسن اون رو در زندگی شخصی مون اجرایش کنیم از جمله و مهمتر از بقیه موارد ، توی زمینه کاری مون . من که میگم نصفی از بدبختی های ما ایرانی جماعت بخاطر همین خصلت ماست ، چرا ؟! چه ربطی داره ؟!
حالا براتون میگم : از آنجائی که یک عده ای از ما ایرانی ها ( میزان این عده رو شما خودتون حساب کنید ) وجدان کاری نداریم ، توی کارهامون فقط به این فکر هستیم که فعلا کاری رو انجام دهیم یا به عبارت بهتر ؛ سر و ته کار رو یک جوری هم بیآریم و یک پولی رو فعلا بگیریم اما اینکه بعدا از کارمون انتقاد میشه یا تحسین میشه خیلی مهم نیست . برامون این مهم نیست که کار رو آن قدر خوب انجام دهیم که از این به بعد ، طرف مقابل ما رو گزینه اول خودش بدونه ( شاید طرف مقابل ما اصلا از قیافه ما خوشش نیآد اما ما رو بهترین بدونه ) .
این طوری بگم که ، اولا : یک درصد تقریبا زیادی از کارهامون اصلا کیفیت نداره و فقط کمیت داره ( بعضی مواقع کارهامون رو مشمول گذر زمان می کنیم تا مقداری از اون ضعف هامون رو جبران کند ) .
دوما : این نشون میده که نیمی از ما ایرانی ها ، اصلا اقتصادی نیستیم چون توی اقتصاد آن چیزی که مهم است کیفیت کار است و آن چیزی که برای مشتری از قیمت هم مهمتر است ؛ باز هم کیفیت کار است .
شاید هم به ارزش یک مشتری پر و پاقرص پی نبرده ایم و اینکه اگر یک مشتری رو به جمع مشتری های پر و پاقرصمون اضافه کنیم ، سودی که در دراز مدت خواهیم برد خیلی بیشتر از سودی است که در کوتاه مدت خواهیم برد ( این مثال همان ضرب المثله است که میگن ؛ فلانی فقط تا نوک بینی اش رو می بینه ) .
مطمئنا تا حالا براتون پیش اومده مواردی رو که به دنبال کسی بودید که کارش آن قدر خوب باشه که شما از این به بعد ، کارهاتون رو فقط به او بسپرید اما طرف تو ضرب از کار در اومده . به عقیده شما توی این معامله کدام یک از طرفین ضرر کرده ؟
مثلا : آنهائی که ماشین دارند همیشه دنبال یک تعمیرکار خوب میگردند یا همه ماها دنبال یک آرایشگر خوب میگردیم تا مشتری دائمی اش شویم و .......
اینجا اصلا بحث فرهنگ مطرح نیست بلکه بحث ذهنیت هاست و اینکه این ذهنیتی که توی سالیان دراز شکل گرفته است : مسوول ساختن ذهنیت های درست در جامعه کیست و اینکه چگونه می شود ذهنیت های نادرست رو تغییر داد ؟
به عقیده من این وظیفه هر دولتی است که با استفاده از وسایل و ابزاری که در اختیار دارد ، ذهنیت هائی رو ایجاد کند که هم مثبت باشند و هم به پیشرفت کشور کمک کنند یا حتی ذهنیت هائی رو حذف کنند : همانطوری که قبلا بستن کمربند ایمنی اصلا وجود نداشت اما امروز یک ذهنیت قابل اتکاست .
نظر شما چیه ؟